Breaking News
Limang taon na kaming magkasama ni Morning. Taga-Visayas ito. Ayaw nitong sabihin kung saan partikular sa Visayas ang kanila pero nang minsan, aksidente kong nabuksan ang kanyang locker at doon ko nalaman na mula pala sa Siquijor ang gagah.
Sa limang taon naming magkakilala, hindi man ni minsan niya binanggit ang kanyang probinsiya. Kung ano ang buhay sa kanila. Kung may mga magulang pa ba ito. Mga kapatid. Kung talagang pinanganak nga ba ito. At duda nga ako kung talagang may mga magulang nga ba ang baklang ito eh.
Tingin ko, mas importante kay Morning ang buhay niya ngayon. Marahil mali ako pero tingin ko may may tinatakasan ang bruhah. Kung ano man yon, hindi ko na ito pinilit pang malaman. Maliban sa kanyang kabaitan, wala naman akong problema kay Morning. Minsan lang, especially recently, kakaiba ang drama ng bading. Parang weird ba na ewan.
Itinuring ko nang pamilya si Morning. Nagkakaintindihan na kami sa kawalan ng mga salitang lumalabas sa aming kadalasang ratatat na mga vungagah. Pakiramdaman lang, ok na. May mga bagay akong ayaw pag-usapan. Ganun din siya. Hindi yon dahil hindi namin pinagkakatiwalaan ang isa't isa pero sadyang may mga bagay na hindi pa kami handang ibukas, no matter how we both know na maiintindihan naman namin ang isa't isa kung ano man yong mga ikinukubli namin.
Mabuting kaibigan si Morning. Minsan lang, nawawala ito sa kanyang katinuan kung lalaki ang pinag-uusapan. Ganon ba talaga ang mga bakla? Lalaki lang ang katapat?
Isa itong tanong na pilit kong hinahanapan ng sagot at pilit na hinuhulma sa pagkatao ni Morning oras na bumabalik na siya sa kanyang katinuan. Pero, ang pagbalik niya sa kanyang katinuan ay isang napakabagal na proseso na sa kabagalan nito ay parang humihinto na ang lahat. Pati ang buhay ko.
Kaya nang nakita kong nakaupo lamang si Morning sa sofa ng walang imik (initially ha kasi naman inaway niya ang gurang gutan na si aling Madonna later eh), naka-afro effect, naka-yellow shades, at halos hindi gumagalaw maliban sa kanyang matatambok na mga pisngi, alam ko na agad na something was wrong with Morning.
Sabi ko nga, humihinto ang lahat kapag nagmo-moment si Morning. Paralyzed. Alam ko na agad na hindi matutuloy ang kanilang home service kaya inutusan ko na lamang si aling Madonna na tawagan si aming kleyente sa La Loma na hindi matutuloy ang operation ngayon.
Gusto ko sanang kausapin si Morning pero alam ko namang walang mangyayari eh kaya I dropped my desire to act as her big sister (big na lang kahit pa man siya ang di hamak na big kompara sa akin no!). Hinayaan ko na lang siya kaysa naman maging sponge o magnet pa ako at ma-suck ko lahat ang kanyang negative energies.
Matapos ko siyang bigyan ng orange na panyo para punasan niya ang kanyang luha, tumayo ako at nag-pretend na walang nangyari. Nagbukas ako ng Telebisyon. INC. News. May bombang sumabog sa Mindanao. Sa Davao del Sur. Sa bayan na kung tawagin ay Bansalan. Walo ang patay. Kasama na ang konduktor at driber ng bus. Sa Cotabato City ay isa pang bus ang sumabog. Ang daming dugo. Ang daming umiiyak.
Naglalaro ang mga imahe at ideya sa utak ko habang glued ako sa balita. Sheet!!! Nakakatakot naman. Ano ba naman yang mga bomber na yan. Bakit naman pati walang mga malay ay idadamay pa nila! Paano na lang ang ekonomiya ng bansa? Paano na lang ang peace process sa pagitang gobyerno at mga rebelde? Gyera na ba? Magsasara na ba ang parlor ko? Paano na si papa Piolo? Si Papa Sam? Si Papa Tim Tayag? Si Papa Coco Martin? Si Richard Gomez? Si Senator Trillanes? Sheet!! Ang gwapo pa naman ni Tony (Tony? Close?). Parang ang sarap pa naman niya. Bet ko talaga siya. Ano kaya churah nito pag nakahuvad?
Biglang naputol ang aking imahinasyon ng biglang nagsalita si Morning sa aking likuran. May ibang punto ito. Iba ang dating. Iba ang diin. Parang galit. Parang takot. Parang may halong kaba.
At ang boses nito parang kakaiba. Parang may halong lalaki na hindi ko eksaktong mawari.
"Nakita ko na sa yan kagabi...sa aking dream!!!" sabi ni Morning habang halos lumuwa ang mata nito na nakatitig sa TV, bakas ang takot sa kanyang mukhang matambok.
Sa limang taon naming magkakilala, hindi man ni minsan niya binanggit ang kanyang probinsiya. Kung ano ang buhay sa kanila. Kung may mga magulang pa ba ito. Mga kapatid. Kung talagang pinanganak nga ba ito. At duda nga ako kung talagang may mga magulang nga ba ang baklang ito eh.
Tingin ko, mas importante kay Morning ang buhay niya ngayon. Marahil mali ako pero tingin ko may may tinatakasan ang bruhah. Kung ano man yon, hindi ko na ito pinilit pang malaman. Maliban sa kanyang kabaitan, wala naman akong problema kay Morning. Minsan lang, especially recently, kakaiba ang drama ng bading. Parang weird ba na ewan.
Itinuring ko nang pamilya si Morning. Nagkakaintindihan na kami sa kawalan ng mga salitang lumalabas sa aming kadalasang ratatat na mga vungagah. Pakiramdaman lang, ok na. May mga bagay akong ayaw pag-usapan. Ganun din siya. Hindi yon dahil hindi namin pinagkakatiwalaan ang isa't isa pero sadyang may mga bagay na hindi pa kami handang ibukas, no matter how we both know na maiintindihan naman namin ang isa't isa kung ano man yong mga ikinukubli namin.
Mabuting kaibigan si Morning. Minsan lang, nawawala ito sa kanyang katinuan kung lalaki ang pinag-uusapan. Ganon ba talaga ang mga bakla? Lalaki lang ang katapat?
Isa itong tanong na pilit kong hinahanapan ng sagot at pilit na hinuhulma sa pagkatao ni Morning oras na bumabalik na siya sa kanyang katinuan. Pero, ang pagbalik niya sa kanyang katinuan ay isang napakabagal na proseso na sa kabagalan nito ay parang humihinto na ang lahat. Pati ang buhay ko.
Kaya nang nakita kong nakaupo lamang si Morning sa sofa ng walang imik (initially ha kasi naman inaway niya ang gurang gutan na si aling Madonna later eh), naka-afro effect, naka-yellow shades, at halos hindi gumagalaw maliban sa kanyang matatambok na mga pisngi, alam ko na agad na something was wrong with Morning.
Sabi ko nga, humihinto ang lahat kapag nagmo-moment si Morning. Paralyzed. Alam ko na agad na hindi matutuloy ang kanilang home service kaya inutusan ko na lamang si aling Madonna na tawagan si aming kleyente sa La Loma na hindi matutuloy ang operation ngayon.
Gusto ko sanang kausapin si Morning pero alam ko namang walang mangyayari eh kaya I dropped my desire to act as her big sister (big na lang kahit pa man siya ang di hamak na big kompara sa akin no!). Hinayaan ko na lang siya kaysa naman maging sponge o magnet pa ako at ma-suck ko lahat ang kanyang negative energies.
Matapos ko siyang bigyan ng orange na panyo para punasan niya ang kanyang luha, tumayo ako at nag-pretend na walang nangyari. Nagbukas ako ng Telebisyon. INC. News. May bombang sumabog sa Mindanao. Sa Davao del Sur. Sa bayan na kung tawagin ay Bansalan. Walo ang patay. Kasama na ang konduktor at driber ng bus. Sa Cotabato City ay isa pang bus ang sumabog. Ang daming dugo. Ang daming umiiyak.
Naglalaro ang mga imahe at ideya sa utak ko habang glued ako sa balita. Sheet!!! Nakakatakot naman. Ano ba naman yang mga bomber na yan. Bakit naman pati walang mga malay ay idadamay pa nila! Paano na lang ang ekonomiya ng bansa? Paano na lang ang peace process sa pagitang gobyerno at mga rebelde? Gyera na ba? Magsasara na ba ang parlor ko? Paano na si papa Piolo? Si Papa Sam? Si Papa Tim Tayag? Si Papa Coco Martin? Si Richard Gomez? Si Senator Trillanes? Sheet!! Ang gwapo pa naman ni Tony (Tony? Close?). Parang ang sarap pa naman niya. Bet ko talaga siya. Ano kaya churah nito pag nakahuvad?
Biglang naputol ang aking imahinasyon ng biglang nagsalita si Morning sa aking likuran. May ibang punto ito. Iba ang dating. Iba ang diin. Parang galit. Parang takot. Parang may halong kaba.
At ang boses nito parang kakaiba. Parang may halong lalaki na hindi ko eksaktong mawari.
"Nakita ko na sa yan kagabi...sa aking dream!!!" sabi ni Morning habang halos lumuwa ang mata nito na nakatitig sa TV, bakas ang takot sa kanyang mukhang matambok.
Post a Comment